Stel je voor: Je bent wit
Een ongemakkelijke oefening
Laten we nu de situatie eens omdraaien. Stel je voor dat je wit bent en constant moet smeken en onderhandelen voor een juiste plek en vertegenwoordiging in onze samenleving. Stel je voor, als wit persoon, dat je telkens weer het nieuws leest, films kijkt, tv-shows binget en steeds maar weer dezelfde gezichten ziet, dezelfde stemmen hoort, maar zelden die van jezelf. Je merkt dat de hoofdrollen, de helden, de leiders bijna altijd worden vertegenwoordigd door mensen die niet op jou lijken. En als je al wordt afgebeeld, word je gereduceerd tot stereotypen of sidekicks.
Stel je voor dat je constant naar banen solliciteert en zelden een oproep krijgt, ook al ben je net zo gekwalificeerd, of zelfs beter dan de andere kandidaten. En als je dat wel doet, voel je je vaak de ‘enige’ in de kamer, degene die voortdurend moet bewijzen dat je het verdient om daar te zijn.
Stel je voor dat elke keer als je deelneemt aan een gesprek, mensen er bewust of onbewust van uitgaan dat je minder weet, minder kunt of minder waard bent. Stel je voor dat mensen je benaderen met vooroordelen, je vaardigheden in twijfel trekken en je potentieel beperken, alleen op basis van je huidskleur.
Stel je voor dat jouw stem nauwelijks wordt gehoord in de politiek, de kunst, de wetenschap of het onderwijs. Stel je voor dat je constant moet vechten om te bewijzen dat je net zo waardevol, competent en waardig bent als iedereen.
Het is een ongemakkelijke oefening, nietwaar? Maar het is precies deze oefening die ons kan helpen om de waarde van diversiteit te begrijpen, en om de urgentie te voelen om het te bevorderen in alle aspecten van onze samenleving. Dit is de realiteit die veel mensen van kleur dagelijks meemaken. Het stelt ons in staat om empathie te ontwikkelen voor de ervaringen van anderen, en het inspireert ons om actie te ondernemen. Het is niet alleen het ‘juiste’ om te doen; het is een fundamenteel principe van rechtvaardigheid en gelijkheid. En het is aan ons allemaal om het tot leven te brengen.
Stel je voor: Je bent wit
Het kan voor witte mensen moeilijk zijn om de waarde en urgentie van diversiteit te begrijpen, omdat ze zijn opgegroeid in een samenleving waarin hun identiteit en ervaringen als de norm worden gezien. Het is alsof zij in een kamer wonen waarin alle muren wit zijn, hun interieur is daarop ingericht en zij voelen zich prima! Dit is hun comfortzone. Dus waarom zouden ze risico’s nemen en een vreemde, onbekende kleuren introduceren? Zou dat hun harmonie niet verstoren, hun inrichting niet overhoop gooien?
“Maar mijn kamer werkt prima zo,” hoor je hen zeggen. “Waarom zou ik iets veranderen? Waarom zou ik muren een andere kleur geven als mijn hele inrichting afgestemd is op wit? Dat past helemaal niet! En bovendien, hoe weet ik of mijn inrichting nog wel klopt na die verandering? Ik hou van mijn kamer zoals die is.”
Maar wat als anderen zouden zeggen: Ik zou ook meer comfort willen ervaren als jij een aantal muren ook een andere kleur zou geven? En ja dan kan het best zijn dat dan je inrichting niet meer helemaal klopt en je misschien wat dingen zou moeten weggooien maar het zou er wel voor zorgen dat er dan veel meer mensen comfort gaan ervaren. Als jij bereidt bent om je even oncomfortabel te voelen door andere kleuren in je kamer te ervaren dan kunnen we met veel meer mensen comfort ervaren!
De pijnlijke waarheid is namelijk dat hun comfortabele witte kamers gebouwd zijn op een fundament dat velen uitsluit. De enkelvoudige witte kleur onderdrukt de veelkleurige realiteit van onze wereld, waarbij mensen van alle kleuren, culturen en achtergronden in de schaduw worden gezet.
Het vragen om diversiteit is geen pleidooi voor een esthetische verandering, het gaat niet om het vervangen van wit door kleur. Het gaat om het erkennen dat onze kamers, net als onze maatschappij, ruimte moeten maken voor alle kleuren. Het gaat om het inzien dat ieders comfort en erkenning van belang is. En ja, het zal ongemakkelijk zijn. Ja, het kan verwarrend zijn. Maar alleen door het omarmen van die verandering kunnen we echt beginnen om de wereld te zien in haar ware, kleurrijke pracht. En pas dan kunnen we echt trots zijn op de kamer, en de samenleving, die we samen hebben gecreëerd.
